หน้าที่ของข้าราชการประจำ

ข้าราชการประจำควรจะเข้าใจด้วยว่า ข้าราชการประจำไม่ได้เข้ามาทำงานเพื่อประโยชน์ของตนเอเอง เราทั้งหลายผู้เป็นข้าราชการประจำคือปัจจัยในในอันที่เพื่อร่วมชาติของเราจะได้ใช้เจตนาส่วนรวมของเขากระทำการเพื่อประโยชน์ของเขาเองเท่านั้น หากประโยชน์อันใดจะเกิดขึ้นแก่เราบ้าง จากการกระทำนั้น ประโยชน์นั้นก็เป็นประโยชน์ที่มิได้มุ่งจะให้เกิดแก่เราโดยเฉพาะ พวกเราข้าราชการประจำจะต้องทำราชการของเราให้ดีกว่าการงานเอกชน เพราะเราจำเป็นที่จะต้องหาทางที่จะมีสมรรถภาพสูงโดยไม่ต้องมีความผลักดันจากตลาดสินค้าและความประสงค์ที่จะแสวงหากำไรให้มาก ภัยอันตรายของนักการเมืองและรัฐมนตรีนั้น มิได้เป็นอย่างที่คนมักจะเข้าใจกัน คือข้าราชการประจำปฏิบัติงานล่าช้าในการดำเนินตามนโยบาย แต่อยู่ที่ นักการเมืองหรือรัฐมนตรีเองอาจเล็งผลเลิศจนเกินไป และทำตัวให้ตกอยู่ในแผนการหรือนโยบายที่จะต้องล้มเหลว ความสนใจต่อประสบการณ์และข้อมูลต่าง ๆ ซึ่งข้าราชการประจำจะหาให้ได้นั้น จะป้องกันความล้มเหลวนั้นได้ ข้าราชการประจำเป็นปัจจัย หรือเป็นเครื่องมือของคนทั้งชาติที่จะทำการต่าง ๆ ในการบริหารราชการแผ่นดินเพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ประชาชน ประโยชน์ที่เกิดแก่ข้าราชการประจำ เป็นประโยชน์ที่ได้จากการเป็นปัจจัยเท่านั้น ข้าราชการประจำมิใช่เป็นผู้ได้รับประโยชน์โดยตรงของการบริหาร ประชาชนเป็นผู้ได้รับ นอกจากข้าราชการประจำมิใช่ขี้ข้าของนักการเมืองแล้ว ข้าราชการประจำยังเป็นสติของนักการเมืองผู้เข้ามาเป็นรัฐมนตรีอีกด้วย “สติ” เป็นของสำคัญ เพราะเป็นเครื่องคอยควบคุมให้คนทำถูก คนที่หวังดีนั้น หากทำอะไรไปโดยขาดสติแล้ว การนั้นก็ไม่สำเร็จ คนที่กำลังจะทำชั่วนั้น ถ้าหากขาดสติก็จะทำชั่วโดยไม่ยั้ง รัฐมนตรีที่หวังดีต่อบ้านเมืองนั้นอาจคิดเอาง่าย ๆ ว่า การสร้างเขื่อน ตัดถนน ตะพึดตะพือไป ต้องเป็นผลดีต่อบ้านเมือง ถ้าข้าราชการประจำเป็นสติคอยชี้ให้เห็นผลดีผลเสีย รัฐมนตรีก็จะไม่ทำอะไรที่ฟุ่มเฟือยจนเป็นผลเสียหายส่วนรัฐมนตรีที่ชั่วนั้นอาจมีนโยบายให้ตัดถนนเรื่อยไปไม่มีที่สิ้นสุด เพื่อหาเงินก้อนโต ๆ จากผู้รับเหมาเอามาเข้าพรรคหรือกระเป๋าตนเอง ถ้าข้าราชการประจำไม่เป็นมติยับยั้ง ก็คงพังเข้าวันหนึ่ง หรือมิฉะนั้นข้าราชการประจำก็อาจต้องเข้าตะรางเอง ข้าราชการที่ไม่เป็นสติให้แก่นักการเมืองนั้น ก็เป็นขี้ข้านักการเมืองจริง ๆ ตำแหน่งฐานะ สายสะพาย เงินเดือนสูงไม่ทำให้เกียรติของข้าราชการเช่นนั้นสูงขึ้นมาได้ ระบอบประชาธิปไตยคือระบอบการปกครองที่ประชาชนปกครองตนเอง ด้วยตนเอง เพื่อประโยชน์ของตนเอง ในการนี้ประชาชนต้องมีปัจจัย ต้องมีเครื่องมือ ข้าราชการประจำคือปัจจัยและเครื่องมือของประชาชนในระบอบประชาธิปไตย ถ้าข้าราชการประจำไม่เป็นปัจจัยหรือเครื่องมือให้แก่ประชาชนเสียแล้ว ระบอบประชาธิปไตยจริง ๆ ก็ไม่มี