เพจเฟซบุ๊ก ชินวัฒน์ ตั้งสุทธิจิต ได้โพสต์ภาพ พร้อมร่ายกลอนว่า...
ฝนที่หนาวนอง
๐ซ่าหนาเม็ดฉ่ำวาวดั่งหนาวนอง
ปรายตามองต้นไม้ที่ใบโกร๋น
ซากุระร่วงโรยโปรยขาวโพลน
กลับคืนโคนสู่ต้นพ้นใบเขียว
ถามเมฆหมอกสายลมที่ห่มหนาว
ถามฟ้าพราวไร้เงื่อนไขก็ไม่เกี่ยว
ถามท้องนาใยรักอยู่สักเกลียว
ผ่านถนนโค้งเปลี่ยวเสียวคำนึง
คราลมหนาวงานบุญหนุนรู้จัก
ถลำรักผูกจิตคิดไม่ถึง
ลำนำแห่งสำนึกตรองตรึกตรึง
ยังลึกซึ้งดวงชีวาค่าชีวิต
แสงทอเมฆกระจายเป็นสายรุ้ง
หลายท้องทุ่งแห่งหนผลผลิต
เวิ้งฟ้าเจ้าเหงาโศกโลกไยคิด
น้ำตานิดซับให้ปลอบใจฟ้า
ราวห่วง, ห่วงหัวใจไว้ห่าง, ห่าง
ตัดหนทางกำแพงแสวงหา
ยังโปรยปรายสายฝนที่หล่นมา
ก่อนฝนซ่าเหมือนจะโกรธจะโทษใคร
หรือมีคราบสนิมรอยพิมพ์กร่อน
อดีตคอยหลอกหลอนโคจรใฝ่
เป็นรอยแผลที่มีลมหายใจ
ระหว่างในเวลาฝนมาเยือน
พุธ24เมษายน2567
สายฝนโปรยตลอดรายทางระหว่างเมืองมัตสึโมโต้มายังย่านชินจุกุนครโตเกียว
ขอบคุณข้อมูล :เฟซบู๊ก ชินวัฒน์ ตั้งสุทธิจิต
